Балқарағай
БОСТАНДЫҚ
Уа, бостандық, жарық нұр,
Тас төбемде күн боп мәңгі жанып тұр!
Егемендік дейтін ерен, еңселім,
Саған артып жатыр салқар ел сенім.
Қырық мың жыл қызыл қырғын көрсем де,
Қыр соңыңнан қалмай қойдым мен сенің.
Сені көрем,
Көрем, түпсіз тереңнен,
Көк жүзінен көрем нұрға бөленген,
Самғап ұшқан құстан да анау төбемнен,
Соған қолын созған сонау төменнен –
Эпостар мен дастандардан,
Өлеңнен,
Ұлттың Ұлы Ұятынан көрем мен!
Алатаудың көрем ұшар басынан,
Жанартаудан көрем жалын тасыған.
Елтаңбадан көрем сені, Еркіндік,
Көк Байрақтың көрем ылғи қасынан.
Кеудең – жартас болған кезде, иық – қыр,
Табан – жерге, төбең көкке тиіп бір.
Сені беріп Көк Тәңірі, күн сайын,
Маңғаз елдің маңдайынан сүйіп тұр.
Бір үмітті алмастырып бір үміт,
Тілім, ділім, дінім қайта тіріліп.
Тамылжыған таң шапағы секілді,
Бостандық боп жеттің, айхой, ірілік.
…Байтақ елдің бақ пен құты озған шақ –
«Тәуелсіздік» деген асыл сөзді аңсап,
Ата-бабам арман еткен Азаттық,
Сөзден соғып қойдым саған көзмоншақ.
Ұлттық рухтан іздеп ұлы үйлесім,
Түйреп қойдым сөздің соңғы түймесін.
Алатаңда аластайын, Азаттық,
Адамзаттың тіл мен көзі тимесін!
Алты Алаштың айбынына мұрагер –
Іштен тынып жатыр неге мына бел?
Мәңгілік Ел – Мәңгілік Ұлт деген сөз,
Мәңгі жаса, мәңгі асқақ боп тұра бер!
