Түркімен
Тәуелсіздік құрбандарының рух-шәрифіне
Шерге тұнған жүректерді тырнадың…
Мысқалдықпен билік сырды сан салалы сырмағын.
Көзелерге қан толтырды,
Жас толтырды жанарға.
Қызыл шер боп өксіп жатты сулары да жылғаның.
Алатаудан қырандардың қаңқылы шын естілді,
Алай-дүлей боран соғып шарасыздау кеш кірді.
Шідерленді жас тұлпарлар, қарлығаштар қамалды,
Боздай-боздай не қылайын ағып түскен жанарды?!
Сәулелерді түнек басты, сөнді соңғы үмітім,
Қара бауыр қасқалдақты шырқап жаттым күні-түн.
Жер мен көктің арасында жалғыз жортқан бөрі едім,
«Сақ пен ғұндай» алып едім, халық едім, өр едім.
«Қорқыт» болып күңірендім, қобыз үнін зарлаттым,
«Елім-айлап» арқама арттым бар ауырын салмақтың.
Ақтабанда аңырадым тоз-тоз қылып табанды,
Алқакөлге жете алмай самайым да ағарды.
Махамбет боп «Қызғыш құсқа» сырымды айттым, сынбадым,
Қылышымды сан суырдым, досым үшін, қындағы.
Кенесары, Сырым болып қидым қасық қанымды,
Тәуелсіздік көру үшін таңғажайып таңыңды.
Әлихандар, Ахметтер, Міржақыптар тұтылды,
Зымияндар тоз-тоз қылды ұйып тұрған құтымды.
Ұл – қызымды Желтоқсанда орға жықты, жығылдым,
Жасымды іштім, ыза келді, қаһарландым, жұтындым.
Зарықтырды, асықтырды Тәуелсіздік таңы шын,
Тасқа қайрап азуымды, күш бітірді намысым.
Ажал шашқан аждаһаға қарсы келдім ел үшін,
Қазіргі ұрпақ көріп отыр тәуелсіздік жемісін.
Ауыздықпен алысам деп езуім де қажалды,
Боп боз болып боздақтарым ерте құшты ажалды.
Алматының аспанынан қыран үні шаңқ етті,
Шаңқ етті де жоғалды…
