Aqtan
Мадақ
Беу, Айналайын туған елім, өсірген.
Кездерім көп ессіздіктен есірген.
Түндігіңнен еркіндігің енгенде,
Түйсүгімнен талай жырды көшіргем.
Боз далада боздамайды боз інген,
Қалдырмадың көппен ерген көшімнен.
Азаттығым қан-қасаптан титықтап,
Менің «Алтын ғасырымда» көз ілген.
Мұһмин болып мұңның жүгін сүйреген,
Алай-дүлей тұманды бір күйге енем.
Еркіндігім саздан соққан ескерткіш –
Жетімдердің көз жасымен илеген.
Пешенемнің шымайлары жалғасын,
Дүриямның бұрып берген арбасын.
Қатпардағы һәріпіңмен оқимын,
Шатқалдағы тағдырлардың таңбасын.
Серпілтетін сарғайғанда сананы,
Тарихымның үзілмесін парағы.
Ағыл-тегіл кемсеңдейді сеземін,
Мұңға толған қобызымның шанағы.
Уай, Әділет, әлемімнің бағысың.
Отты жырым жігеріңді жанысын.
Менің бабам жаныменен өтеген,
Азаттықтың ақысын!!!
Қос алақан
( микро-баллада )
Қас қағым сәтте аспан қақ айырылып кеткендей тентек нөсер төгіп берді.
Үсті-басымыз әп-сәтте малынып, үйілген шөмелеге тығылдық.
«Қорқам», – деді қыз жып-жылы алақанын алақаныма салып. Қол ұстастық.
Сол қол ұстасумен қырық жыл өмір сүріп келеміз.
Рүстем Жанай
Айықтырдың айықпастай кеселден,
Мендік тағдыр табаланып, неше өлген?
Жанарыңа жасырдың-ау жаһанды,
Шіліңгірлі шілдедегі нөсерден.
Көптен бері көктен түскен сарылып,
Ақ жауынға қалдық бізде малынып.
Аққұба қыз дірдек қағып ерінін
Шөмелеге еніп кеттік жамылып.
Махаббатты желеу етіп тұтпаса,
Сенбеуші едім аяқасты құтқа аса.
Ақ денеңді жасыруға қауқарсыз,
Ақ жауыннан шылпылдаған шыт мата.
Бізге жөнді жол көрсетер жота қай?
Күлімкөзің жәудірейді ботадай.
«Қорқам» дедің сыбырлаған үнменен,
Алақанды қысып алып о, тобай!
Арман болған жігіттерге көптеген,
Жанымда отыр аққұба қыз. Өрт денем.
Жалындаған алақандар жанасса,
Мен қалайша күлге айналып кетпегем?
Біз осылай қосылғанбыз еркешім.
Бірге еншілеп ғұмыр берген жүлдесін.
Тақ бұйыртар тағдырлар-ай ендігі,
Бақ бұйыртар алақанды бөлмесін…
